Zo’n stad
waar wij laatst over spraken
bestaat in ’t echt.
Daar waar de Vecht
zijn oorsprong vindt
en grachten grillig
straatpatroon doorkruisen
langs huizen
die indachtig dromen van weleer.
Waar drukke kaden onderlangs
betovert zijn tot één terras.
Ik ken zo’n stad.
Zo’n stad
waar ik licht overgoten
door voorjaarszon
bij stil geroezemoes
mijn gedachten
vrij varen laat.
Zo’n stad bestaat.
Jij tekent de omgeving uit
en mij; grotesk achter wijn.
De Jansbrug schraagt het steeds decor
en schermt ons af van het rumoer.
Geniet………!
