op een lange lap
op een lange tafel
een kinderjurkje als een puzzel
alle stukjes vastgespeld
geluid van schaar op hout
armen borst en rug
worden uit de stof geknipt
daarna rijgt moeder losjes
alle stukken aan elkaar
met grote witte steken
er moet gepast -
aaneengeregen lichaamsdelen
voegen zich maar moeilijk
naar het kind dat op de tafel staat
en naar een mond vol spelden
staart
de bijlen en de zagen zijn verdwenen,
waaiende wortelarmen laten zij achter
en een lucht vol zuchten
een heimonster drijft
met wrede regelmaat
betonnen palen de aarde in
dan verheft zich op vruchtbare grond
een zee van torens, treurflats
kijken neer op de paardenbloemen
rond de boerenstee
die als een verlaten bizon in het hoge gras
toekijkt en zich spiegelt in staal en glas
de lucht strijkt nattig langs mijn wangen
huil ik?
nee, het is de regen
als een pelgrim zoek ik een weg
naar een plaats om te zijn
een land waar schoonheid
als een engel aan de harten
van mensen klopt
waar gevoelens met behoedzame
kwaststreken geschilderd
dicht tegen het licht liggen
waar het nooit als een hand voor ogen nacht is
waar woorden tussen volken vloeien
gedachten stromen
die winden doen draaien
als een pelgrim
heb ik nog te gaan
langs grillige wegen
de jongens op de brug gooien
schitterende blikjes in het park
meisjes met draaiende konten
kraaien voorbij
de jongens roepen wat naar ze
oo ….
en leggen hun oren liefdevol
tegen hun telefoontjes
see you!
vijf uur morgen?
ja doei dat krijg ik niet gecombied
woorden van los zand
in de sloot duwt de woerd
zijn vriendin onder water
gedoe is het: lente
ik ben dun
ik ben blond
ik heb blauwe ogen
iedereen is blij met mij
ik ben vet cool dus
als je mij wilt zien
en met mij zou willen chatten
misschien woensdag om 5 uur
als ik van de borst af ben
is er nog een plaatsje
effe vrage, mammááááá!
de vrijdag staat nog open
dan is pappa thuis
hij houdt een lijstje bij
mail maar voor een afspraak
jammer maar helaas
deze dag kun je niet komen
mijn ouders hebben
hoogbegaafdheidswaan
en vandaag is het heel erg
moet ik leren schaken
ik voel me onzeker en verlegen
ben ik wel leuk genoeg zoals ik ben
wie ben ik eigenlijk?
doei!
Wat eens een huis was
is nu hout geworden
van steen soms ook, want wie opent er
nog spontaan het hart?
(Om over de deur maar niet te spreken.)
Wat eerder zo vanzelfsprekend
het karakter van het dorp was.
Ook in Houten treffen wij een Blokker,
een Kruidvat en een HEMA en als toppunt
van cult uur komt Imca Marina er zingen.
Noem dat maar een stad.
(Ik weet wel beter in dit gat.)
In Antwerpen dragen vrouwen pruiken
of een hoofddoek. In alle gevallen
gaan ze versluierd want Antwerpen
is de stad van de mannen,
de drama’s van Shakespeare.Dat toneel
van die twee vijandige families
in Verona herleeft er
dankzij twee zonen uit ’n slachterij.
De een is anders dan de andere,
maar beide zijn het mannen-mannen.
Die met zijn kast vol brillen en boeken,
poëtisch gefulmineer, gaat van het theater
naar de politiek net als de ander
van de straat; de straat Goddomme!
Opruiend geklaag, gevechten,
oprukken tot aan het toneel van de macht.
Antwerpen boekenstad?
Was dat maar waar! Rust,
bedachtzaamheid, lezen en luisteren…………?
Nee, Antwerpen is haar handel kwijt.
Alleen zij die stil de Tora lezen,
hebben zich niet laten horen.
Zij zwijgen in Antwerpen. Als de trein
tussen de kantelen het station nadert
ziet men beneden in de nauwe straten
gehaaste zwarte hoeden boven pijpenkrullen.
Er stapte eens een meisje met haar moeder
in de trein. De vrouw droeg een starre rossige pruik
die als een te warme muts zweetpareltjes
op haar voorhoofd bracht.
Van mij mocht het meisje geen vriendelijk
aangeboden snoepje aannemen.
Niet kosjer en dan weer verder zwijgen.
Maar die jonge mannen met hun muil
ver opengesperd (zou de Koran daar dwars inpassen?)
zij zijn te horen.èn de slagerszoon
die poogt de nieuwe Sjeekspier te zijn.
D’n Antwerp, boekenstad! Luisteren, lezen….
De boeken die zwijgen, schreeuwen
over de stad, over het volk dat verdeeld
gouden tijden lijkt te gaan beleven
in gruweldaden op het toneel,
op straat de schoonheid herbeleven.
D’n Antwerp met Mekbet en koning Lier?
Bij de haven waren ze, de mannenbroeders
en ze trokken de stad in, Ant-wer-pen,
met in hun vaandel de boeken van de stad.
En de vrouwen werden verzwegen. Zij kregen
geen woorden: de boerka
haar rol werd niet geschreven.
Ze kunnen tegenwoordig zo veel
heb ik wel ’ns gedacht
Waarom kunnen ze dan niet
een telefoonverbinding met ons moeder
in de kist aanleggen
zodat ik nog eens even
met haar kan praten
en aan haar vragen
hoe met haar is
nu ze dood is?
Zachte schoonheid
die onder jouw slagen
uit harde steen ontstaat
Iedere klap
is een gedachte
om een stil wezen
dat nooit praten zal
maar eeuwenlang
anderen aan zal spreken
Mijn vader zei: “Wees mild mijn kind,
Wees zachter dan een zomerwind.
Al doend e mensen jou vaak pijn,
Probeer toch niet verbitterd te zijn.”
“Er is een lange weg te gaan
voordat oprechtheid wordt verstaan
als houden van en goede trouw.”
Mijn vader zweeg. Ik werd een vrouw
Zo’n stad
waar wij laatst over spraken
bestaat in ’t echt.
Daar waar de Vecht
zijn oorsprong vindt
en grachten grillig
straatpatroon doorkruisen
langs huizen
die indachtig dromen van weleer.
Waar drukke kaden onderlangs
betovert zijn tot één terras.
Ik ken zo’n stad.
Zo’n stad
waar ik licht overgoten
door voorjaarszon
bij stil geroezemoes
mijn gedachten
vrij varen laat.
Zo’n stad bestaat.
Jij tekent de omgeving uit
en mij; grotesk achter wijn.
De Jansbrug schraagt het steeds decor
en schermt ons af van het rumoer.
Geniet………!
Het liefste lief wil ik je zeggen.
Maar, mijn liefste lief, ik mis
de kunst jou uit te leggen
hoe stil mijn stille liefde is.
Niet in kwatrijnen of sonnet.
Noch in zoetste zang couplet
van nooit te zingen liefdeslied,
omdat ik in die stilte niet
de gouden pen vond om te schrijven.
Dat stille tussen ons mijnlief
zal dus altijd zwijgen blijven.
Het moment lees ik af
van uw graf.
En op het plein,
waar u in vlammend protest
de rest van de wereld
uw mening gaf,
brand ik nu mijn kaars.
Eén vlam.
In vrijheid ontstoken.
Juist vandaag
is de lente ontloken
en in de meanders
van de Moldau
geniet Praag de zon.
Haar handen dansen met sierlijk gebaar
langszij en boven mijn grijzende coiffure
een ‘pas-de-deux’ met veel allure.
Oogstrelend spiegelbeeld waar ik naar staar.
Verwoed vermijdend dat ik heimelijk gluur
richt ik mijn aandacht op mijn haar
en haar bekwaamheid met de schaar.
Het lonken is van korte duur.
Zij wiekt mijn wilde haren kort
en knipt wonderwel
mijn grijze toekomst naar model.
De oude kop waar ik mee ben bedeeld
steekt schril af bij haar spiegelbeeld.
Het is mijn tijd waar het aan schort.